مقدمه ای برای شروع ماراتن

محبوبیت دویدن به عنوان یک ورزش در چند دهه اخیر به طور گسترده افزایش یافته است. شنیدن این موضوع که «دوی ماراتن» یکی از اهداف زندگی افراد یا در لیست اهداف اوست، غیرمعمول نیست. این باور که شروع دویدن ماراتن یک رویداد مهم زندگی است، توسط بسیاری از مردم پذیرفته شده است و می تواند تأثیرات قابل توجهی بر باورها، رفتارها و نگرش های آنها داشته باشد. در میان دوندگان آماتور، انگیزه اصلی برای شرکت در رویدادها، اهداف مربوط به سلامت عمومی، دستیابی به اهداف شخصی و عزت نفس میتواند باشد.

«اگر می‌خواهی بدو، یک مایل بدو. اگر می‌خواهید زندگی متفاوتی را تجربه کنید، یک ماراتن بدوید.» – امیل زاتوپک

دویدن ورزشی است که نیازهای جسمانی و روانی زیادی دارد. مردم به دلایل زیادی می دوند، برای رقابت، برای رسیدن به تناسب اندام، برای معاشرت با دوندگان دیگر، برخی برای بهبود سلامت روان خود می دوند، و برخی دیگر عاشق دویدن هستند.

آسیب های ناشی از دویدن بخشی از تجربه دویدندگان میباشد. دوندگان با انواع آسیب های اسکلتی عضلانی از جمله:

وقتی نوبت به ارزیابی آسیب ها می رسد، یک رویکرد ارزیابی کلی برای درک نیازهای دوندگان و کمک به آنها برای مدیریت موفقیت آمیز صدمات توصیه می شود.

شواهد منتشر شده به شدت بر جنبه های فیزیکی دویدن متمرکز است، اما عوامل روانی نیز باید به خوبی درک و بررسی شوند.

شخصیت دوندگان:

شخصیت، مجموعه ویژگی هایی است که فرد را منحصر به فرد می کند. دویدن فقط یک کار فیزیکی نیست. بر ویژگی های فرد نیز تأثیر می گذارد، به ویژه زمانی که به صورت حرفه ای و رقابتی انجام شود. ویژگی‌های شخصیتی، تفاوت‌های بین افراد است که تعیین می‌کند فرد چگونه جهان را درک کند و به موقعیت‌ها به شیوه‌ای مشخص و قابل پیش‌بینی واکنش نشان دهد.

دوندگان ماراتن‌، معمولاً کمتر شخصیت درونگرا دارند. مطالعات مختلف که به بررسی شخصیت دوندگان انجام شد، نشان داد که دوندگان ماراتن اضطراب شناختی، برانگیختگی، اعتماد به نفس، انگیزه و درک وضعیت فیزیکی را شامل میباشند. علاوه بر این، شخصیت سرسخت (یعنی گروهی از ویژگی‌های مربوط به درک شخصی از کنترل، تعهد و چالش‌ها)، هوش و تخیل در میان دوندگان ماراتن در مقایسه با جمعیت عمومی بالاتر بوده.

سرسختی ذهنی از ویژگی های افرادی است که می توانند فعالیت بدنی طولانی تری را تحمل کنند. افزایش تحمل درد در دوندگان استقامتی، بالاتر گزارش شده است.
با استفاده از ابزارهای روانشناختی مختلف، ورزشکاران دوی ماراتن و سایر مسابقات مسافتی امتیاز کمتری در افسردگی، اضطراب و روان رنجور خویی و قدرت روانی بالاتری کسب کردند و معیارهای انگیزه پیشرفت در درجه اول توسط پاداش‌های درونی هدایت می‌شوند. رقبای موفق، تمایل دارند ویژگی های شخصیتی آنچه را که به نام “نمایه کوه یخ” شناخته می شود نشان دهند و در خشم، خستگی، افسردگی، سردرگمی و ثبات عاطفی بالا امتیاز کمتری کسب کنند. دوندگان نمرات بالایی در جسارت، گرمی، سازگاری، حساسیت، تسلط، و انگیزه بالا با تنش، انضباط شخصی و ثبات عاطفی کسب کردند.

برای مطالعه مقالات به روز ورزشی به کتابخانه ما مراجعه فرمایید.

چرا مردم علاقه به دویدن دارند؟

یک سوال اساسی که باید از دوندگان در هنگام ارزیابی آسیب های دویدن بپرسید این است که: چرا می دوید؟

درک انگیزه دوندگان می تواند به کشف شخصیت آنها کمک کند و بنابراین هنگام پرداختن به آسیب های دویدن یا کمک به دوندگان برای عملکرد بهتر ضروری است.

انگیزه به عنوان یک موضوع مثبت اندیشی، سطح بالای برانگیختگی یا احساس اعتماد به توانایی فرد برای دستیابی به هدف مشخص شده است. این فرآیندی است که تلاش فرد را از نظر جهت، شدت و تداوم برای دستیابی (یا اجتناب) از یک نتیجه مشخص می کند.

جهت، اشاره به “آنچه” است که شخص برای دستیابی به آن انگیزه دارد، در حالی که بعد، شدت به میزان تلاشی که فرد برای تعقیب یک هدف انجام می دهد اشاره دارد. بعد پایداری، به مدت زمانی اشاره دارد که یک فرد در مواجهه با چالش، مشکل یا شکست به تلاش برای رسیدن به هدف خود ادامه می دهد.

انگیزه های درونی به لذت ذاتی ناشی از عمل دویدن اشاره دارد و مشخص شده است که با احساسات مثبت بیشتر و عملکرد ورزشی افزایش یافته مرتبط است. دلایل بیرونی مانند دستیابی به یک زمان خاص و دریافت جوایز ملموس به طور مداوم پیامدهای منفی سلامت و رفاه بیشتری را پیش‌بینی کرده‌اند.

مقیاس انگیزه‌های دوی ماراتن (MOMS)، ابزاری که برای ارزیابی انگیزه‌های افراد برای انجام تمرینات ماراتن طراحی شده است که شامل چهار دسته یا دلیل گسترده برای دویدن است، شناسایی شده، که شامل موارد زیر میباشد:

مقیاس MOMS می تواند احتمال به پایان رساندن ماراتن دونده را پیش بینی کند. افراد قبل از ترک تحصیل نسبت به پایان‌کنندگان ماراتن تمایل بیشتری به نگرانی وزن، شناخت اجتماعی و انگیزه‌های وابستگی داشتند.

در مطالعه ای در سال 1993 توسط مسترز و همکاران اتفاق افتاد، دوندگان با انگیزه های رقابتی، سریع ترین زمان های متوسط پایان ماراتن را داشتند.

در نظر گرفتن این نکته ضروری است که دویدن یک چالش شخصی بزرگ است و به دونده احساس موفقیت می دهد، که می تواند مشکل برخی از دوندگان را برای خودداری از ورزش در صورت درخواست فیزیوتراپیست یا پزشک به عنوان بخشی از برنامه بهبودی آنها توضیح دهد.

در حالی که انگیزه ممکن است به طور کلی مورد مطلوبی باشد، مواردی وجود دارد که می تواند بیش از حد و اجباری شود که منجر به پیامدهای روانی اجتماعی و سلامتی قابل توجه می شود. اصطلاح «دوندگان اجباری» شکلی از رفتار ورزش اجباری است و به کسانی اطلاق می‌شود که به هر قیمتی می‌دوند، اغلب علی‌ رغم پیامدهای منفی، مانند؛ صدمات یا اثرات مخرب بر روابط بین‌فردی است.

شناخت الگوهای تمرین بیش از حد در مایل ها، روزها و ساعت ها در هفته، اغلب با وجود آسیب دیدگی، می تواند به تشخیص دوندگان اجباری کمک کند. مطالعات چندین ویژگی شخصیتی مرتبط با این رفتار را گزارش کردند، مانند اضطراب، تمایلات کمال‌گرا، هویت ورزشی بالا، و درونی‌سازی شکل بدن لاغر/ورزشی-ایده‌آل. آنها همچنین از اشتباه کردن و تردید در مورد کیفیت آموزش خود می ترسیدند.

اشتیاق، مفهومی متمایز از انگیزه است. اشتیاق به عنوان «تمایل قوی به سمت فعالیتی تعریف‌کننده از خود تعریف می‌شود که فرد آن را دوست دارد، برای آن ارزش قائل است و مقدار قابل توجهی از زمان و انرژی را به آن اختصاص می‌دهد». دو نوع اشتیاق هماهنگ و وسواسی وجود دارد. این دو نوع به طور متفاوتی بر عملکرد دویدن و ورزشی تأثیر می‌گذارند که منجر به نتایج متمایز شناختی، عاطفی، رفتاری، اجتماعی و عملکردی می‌شود.

عوامل روانی و آسیب های دویدن:

پاسخ‌های روان‌شناختی و عاطفی دوندگان ممکن است در طول زمان بسته به سطح مشارکت و عملکرد آنها تغییر کند. دوندگان ماراتن مبتدی اغلب برای نیازهای ذهنی و عاطفی تمرین و رقابت در ماراتن آمادگی ندارند.

روانشناسی بر عملکرد ورزشی و میزان آسیب‌دیدگی تأثیر می‌گذارد و نقش حیاتی در بهبودی دارد. مدل سلامت روان عملکرد ورزشی بیان می کند که آسیب شناسی روانی با موفقیت ورزشی همبستگی منفی دارد. 70 تا 85 درصد از ورزشکاران موفق را می توان تنها بر اساس داده های روانشناختی شناسایی کرد.

سطوح اضطراب می تواند بر عملکرد و بازگشت به دویدن بعد از آسیب تأثیر بگذارد و اعتماد به نفس ویژه ورزش دونده را کاهش دهد و واکنش ترس را تحریک کند. بنابراین، ارزیابی روانشناختی باید در مراقبت بالینی در طول دوره بهبودی ادغام شود. اضطراب آسیب مجدد در طول مرحله بازگشت به ورزش می تواند خطر آسیب مجدد یا آسیب ثانویه را افزایش دهد.

مسابقات به طور قابل توجهی سطح اضطراب را افزایش می دهد. اضطراب “یک واکنش عاطفی به موقعیت یا محرک هایی است که تهدید کننده یا خطرناک تلقی می شود. اضطراب هم حالت و هم صفت شمرده شده است». اعتقاد بر این است که سطح اضطراب کم تا متوسط برای دونده مفید است، اما برخی مطالعات نشان داده اند که اضطراب بالا برای دونده ها مفید میباشد. مناطق فردی عملکرد بهینه (IZOF) بیان می کنند که شدت اضطراب بهینه ممکن است برای یک ورزشکار در هر رشته ورزشی از بسیار کم تا بسیار زیاد باشد. طبق IZOF، پیش‌بینی می‌شود 30 تا 40 درصد از ماراتن‌کاران ما در سطوح بالاتر، اضطراب عملکرد بهتری داشته باشند.

دوندگان برای مقابله با استرس خود استراتژی های مختلفی را اتخاذ می کنند. ماراتن کاران ماهر به طور فعال حواس خود را با توجه دقیق به علائم درونی مانند درد عضلانی، خستگی عضلانی، هیدراتاسیون، دمای بدن و تنفس درگیر می کنند تا کارایی و سرعت دویدن را بهینه کنند. از این به عنوان استراتژی “تعاون” یاد می شود.

دوندگان کم مهارت از استراتژی «تفکیک» استفاده می کنند تا عمداً خود را از ناراحتی ناشی از فعالیت بدنی شدید منحرف کنند. این روش شامل تکنیک های مختلف حواس پرتی مانند انجام محاسبات پیچیده ریاضی، طراحی ذهنی و ساختن یک خانه، و احیای تجربیات گذشته است که هر کدام برای کاهش احساسات دردناک ماراتن انجام می شود. اعتقاد بر این است که روش تفکیک خطر آسیب دیدگی دونده را افزایش می دهد و با عملکرد ورزشی پایین همراه است.

دویدن و سطح عملکرد، تأثیرات متفاوتی بر روانشناسی دونده دارند. دوره‌های تمرین فشرده و ریکاوری ناکافی می‌تواند نیازهای جسمی و روحی بالایی را برای ورزشکار ایجاد کند. دوندگان اولترا ماراتن زن طیفی از اختلالات غذایی و نامنظمی قاعدگی را در طول دوره‌های تمرین فشرده به دلیل استرس‌های عاطفی تجربه کردند، اما الگوی قاعدگی آنها پس از رفع این استرس‌ها عادی شد.