کراتین و مغز

مغز با تنها ۲ درصد از وزن کل بدن، حدود ۲۰ درصد از انرژی بدن را مصرف می‌کند. به عنوان اینکه مغز برای حفظ پتانسیل غشایی و ظرفیت ارتباطات نیاز به تبدیل مداوم ATP دارد، متابولیسم کراتین و سیستم کیناز کراتین/فسفوکراتین برای عملکرد عادی مغز حائز اهمیت است و ممکن است در بیماری‌های سیستم عصبی استفاده شود (Andres و همکاران، 2008). در این مقاله به بررسی استفاده از کراتین و افزایش عملکرد مغز اشاره شده است.

شواهد اهمیت سیستم کراتین برای عملکرد مغز از مطالعات حیوانی با استفاده از موش‌ها به دست ‌آمده، که کاهش قابل توجهی در عملکرد هیپوکمپ و اختلالات در یادگیری و حافظه نسبت به موش‌های عادی نشان می‌دهند. به موش هایی که دارو برای مهار کراتین داده میشد و منجر به کاهش استخرهای کراتین در ماهیچه و مغز میگردید، مشاهده میشد که یادگیری را مختل و به خطر مینداخت (Andres et al., 2008). (Andres و همکاران، 2008). برعکس، موش‌هایی که به تغذیه حاوی ۱ درصد کراتین داده میشد، عمر بیشتری داشتند، غلظت کمتری از گونه‌های اکسیژن فعال در مغز خود دارند و عملکرد حافظه بهتری نسبت به همتاهای غیرتزریقی نشان میدادند (Bender و همکاران، 2008).

در انسان‌ها، افراد تازه متولد، با اشکال در سنتز کراتین یا اختلالات در حمل ‌و نقل‌کننده کراتین X-لینک شده، از نقص ذهنی، رفتار اتیسمی، اختلالات شدید در زبان و گفتار، صرع و کاهش حجم مغز رنج می‌برند. در برخی افراد، نقص‌های شناختی ناشی از این خطاهای خلقی با مصرف مداوم دزهای بزرگ کراتین قابل بهبود است، اگرچه کاملاً برگردانده نمی‌شود (Andres و همکاران، 2008؛ Gualano و همکاران، 2010).

در انسان‌ها، افراد تازه متولد، با اشکال در سنتز کراتین یا اختلالات در حمل‌ و نقل‌کننده کراتین X-لینک شده، از نقص ذهنی، رفتار اتیسمی، اختلالات شدید در زبان و گفتار، صرع و کاهش حجم مغز رنج می‌برند. در برخی افراد، نقص‌های شناختی ناشی از این خطاهای خلقی با مصرف مداوم دزهای بزرگ کراتین قابل بهبود است، اگرچه کاملاً برگردانده نمی‌شود (Andres و همکاران، 2008؛ Gualano و همکاران، 2010).

برای مطالعه بر‌وزترین مقالات ورزشی به کتاب خانه وادینو سر بزنید.

مطالعات با استفاده از اسپکتروسکوپی هسته‌ای مغناطیسی نشان داده‌اند که مصرف کراتین باعث افزایش سطوح مغزی در کراتین و فسفوکراتین می‌شود (Dechent و همکاران، 1999؛ Pan و Takahashi، 2007). این افزایش‌ها در سطح کراتین مغزی ممکن است به بهبودهای در رفتار شناختی، به ویژه در شرایط استرس یا کمبود، منجر شود.

به عنوان مثال، مردان جوانی که قبل از تجربه ۳۶ ساعت تنظیم خواب کراتین مصرف کرده‌اند، در آزمون عملکرد اجرایی بهتر از افرادی که مکمل نگرفته‌اند، عملکرد بهتری داشتند (McMorris و همکاران، 2006). همچنین نشان داده شده‌ است که مصرف کراتین، حافظه کاری را در گیاه‌خواران که معمولاً سطوح کمتری از کراتین دارند، افزایش می‌دهد، و عملکرد در آزمون‌های حافظه و فضایی در افراد مسن را بهبود می‌بخشد (Rae و همکاران، 2003؛ McMorris و همکاران، 2007).

شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد کراتین ممکن است در درمان چندین بیماری عصبی مفید باشد، از جمله سندرم‌های نقص کراتین خلقی، کاهش شناختی مرتبط با سن (مانند بیماری آلزایمر) و بیماری‌های نوروآلزایمری (مانند بیماری پارکینسون، بیماری هانتینگتون و التهاب مغزی لبه‌ای)، که همه با اختلالات ایجاد انرژی مرتبط هستند (Andres و همکاران، 2008؛ Gualano و همکاران، 2010). همچنین، مصرف کراتین به عنوان یک استراتژی تکمیلی در درمان اختلالات روانی (مانند افسردگی، اختلال استرس پس از ضربه، و اسکیزوفرنی) نیز شروع به جلب توجه کرده است (Allen و همکاران، 2010؛ Amital و همکاران، 2006؛ Roitman و همکاران، 2007).